Bardzo się cieszę, że internet wszedł wreszcie do mainstreamu. Haha. W sensie, że władze energicznie wyciągają rękę z nocnika i rozmawiają na przykład o informatyzacji (infrastrukturze i edukacji w temacie) i o domenie publicznej (czyli dziełach, dla których wygasły majątkowe prawa autorskie, można zatem korzystać, poznawać, przetwarzać, rozpowszechniać w zasadzie bez ograniczeń[1]). Jest dyskusja w mediach i w domach, są, tfu, do kroćset, “dzieci sieci” i “wykluczeni cyfrowo”, są “zagrożenia” i “korzyści”.

Internet zdobył ostatnio dużo sławy ze względu na to, że jego użytkownicy domagali się udziału w debatach o sprawach, które ich dotyczą — co ministrowie komentowali z takim trochę zaskoczeniem; tak jakby ludzie doświadczeni olewali rozmowy o emeryturach, a rodzice machali pogardliwie w kierunku reform w edukacji czy dostępności żłobków. No, ale nie o tym chciałam.

W każdym razie ostatnio pada dużo fajnych haseł, m.in. ludzie z radością oznajmiają, że w internecie jest wszystko i jaka ta sieć jest ważna, najważniejsza, przyszłość, nadzieja, wyrównanie szans, pornografia, ogólna ekscytacja.

Otóż w internecie nie ma wszystkiego.

Nie mam na myśli, że nie ma dostępu do licznych dzieł literackich i prac naukowych, możliwości załatwienia spraw urzędowych ani recenzji usług poszczególnych hydraulików. I innych rzeczy, które powinny być w sieci, a jeszcze ich brakuje.

Chodzi mi o to, że w internecie nie ma:

• świeżego powietrza
• endorfin wywołanych wysiłkiem fizycznym
• błysku w oku rozmówcy
• groźnego, ostrzegawczego błysku w oku rozmówcy
• źrenicy oka rozmówcy
• feromonów
• zapachów
• mowy ciała
• a co z tego wynika, nie ma niektórych kontekstów
• księżyca w nocy
• tego uczucia, kiedy słońce grzeje z góry, a piasek smyra w stopy
• tego uczucia, kiedy człowiek odpina taśmę asekuracyjną, żeby zjechać 30 m w dół na linie
• kawy i ciastka lub kebsa z ziomami
• wódki z ziomami
• kociego futra pod palcami
• dotyku drugiego człowieka
• basenu (koniecznie chlorowanego, żeby plecy swędziały)
• spaceru z psem
• prawidłowej diagnozy medycznej
• fizjoterapii
• jazdy motocyklem/rowerem
• smaru lub gleby pod paznokciami (chyba że wybitnie brudna klawiatura)
• szafki własnoręcznie przez ciebie polakierowanej na lepszy kolor
• proszę dopisywać do listy

Nie mówię, że to źle (bo czasem dobrze). Po prostu nie ma i już (tak samo przez telefon nie widać, czy interlokutor jeszcze śpi, dzięki czemu udało mi się swego czasu wielokrotnie nie pójść do szkoły). Fajnie by było nie zapomnieć o ćwiczeniu obwodów odpowiedzialnych za powyższe. Zwłaszcza że idzie wiosna, która sprzyja lekkiemu wysiłkowi fizycznemu oraz przyświeca naturalności konserwowania stosunków interpersonalnych.

Właśnie rozmawiałam z matką (na skajpie zresztą) o tym, że ludzie, nie znając się osobiście, gadają przez internet, budują sobie obraz rozmówcy, taki projekt jakby. Po drugiej stronie siedzi człowiek, z którym nawet możesz gadać o wszystkim, bo tak się świetnie rozumiecie, ale go nie znasz, bo masz tylko głos w swojej głowie. Niby żadne odkrycie — przecież w internecie nikt nie wie, że jesteś psem.

Po ośmiu godzinach dziennie spędzanych w swojej piwnicy z komputerem masz szejset zajebistych frendsów i pół biedy, jak wesoły charakter pozwala ci się cieszyć na ewentualne spotkanie (jak to z obrzydzeniem w głosie powiedziała matka, “w realu”), a lekkość ducha i zamiłowanie do kości pomaga założyć, że druga strona ma podobnie (a nie akurat miota się w ataku paniki). Masz też prawdopodobnie skrzywienie kręgosłupa i lekkie niedotlenienie. Mój punkt będący: idź na spacer, najlepiej w niemęczącym towarzystwie. Tak żeby nie wyjść z wprawy.

[1]
Np. “Mein Kampf” za parę lat będzie w domenie publicznej, ale jego rozpowszechnianie ograniczać będą inne prawa niż autorskie majątkowe.