Kumpela straciła dziecko w szóstym miesiącu ciąży (w szpitalu kazali jej przyjść za trzy dni, rozumiecie, właśnie się dowiedziała, ma sobie pochodzić z martwym płodem w brzuchu i niech pani nie histeryzuje).

Druga leży w szpitalu i się wykrwawia (nikt nie wie dlaczego, co godzinę ją tną, pełna transfuzja, przenoszenie z jednego szpitala do drugiego, zero kontaktu). Trzecia zdecydowała się na rozwód w związku z kumplem, on też, w tle pięcioro dzieci. Czwartej córka straciła bliźniaki w drugim miesiącu. Kumpla małżonka nie była w stanie odpowiedzieć na pytanie, czy go kocha (zapytał po trzech latach braku tematu i zawiedziony reakcją zapowiedział, że za trzy dni wystawia jej rzeczy na śmietnik, a dziecko będzie odwiedzał). Umarł wujek Drugiej Połowy. Umarł ojciec kumpla. Kumpela przyznała się do ohydnie pasożytniczej rodziny, historie stawiają włosy dęba, nawet nie chce mi się na ten temat żartować. Kumpel zapija się na śmierć z okazji piątych urodzin nieszczęśliwej miłości do pewnej oziębłej kretynki. Drugiej Połowie dwa razy dziennie leci krew z nosa. Po powyższym podsumowaniu ostatnich kilkunastu godzin usiłuję wyrzygać kręgosłup i nie wydaje mi się, żeby to miało związek z kolacją.

Jutro wsiadam w samolot i do zobaczenia za dwa tygodnie.

Update: dziś rano kumpela, która od prawie 50 lat łazi po drzewach, skacze z pociągów w biegu, biega po dachach i jest nie do zajebania, skręciła nogę, wstając z łóżka. A nam wybuchła pralka. Kumpela numer dwa jest już w stanie stabilnym.